Σκέψεις μου 'ρχονται
για τον πόλεμο το σκληρό.
Ποτέ δε θα ήθελα
κομμάτι του να’ μαι και εγώ.
Θα ήθελα να έλειπα
απ' όλη τη συμφορά,
τα δάκρυα να μην έβλεπα
την πίκρα στην καρδιά..
Θεέ μου, τι συμφορά!
Ο εφιάλτης και ο φόβος
'γιναν πραγματικά.
Το βλέμμα πέφτει γύρω,
σε χώρα γειτονιά
και ξάφνου βλέπεις δίπλα σου
ανήμπορα παιδιά.
Μεγάλη έπεσε καταστροφή
και σώματα στερέψαν.
Τα όνειρα των παιδιών
περισσέψαν...
Όνειρα αδύνατα
μα πάντα με ελπίδα,
γιατί έχουν των γονιών
την αγκαλιά ασπίδα.
Χέρι που τους κρατά,
ποτέ να μη σκοντάψουν,
γιατί θυσία γίνονται
ποτέ να μην πεινάσουν.
Να πληγωθούν οι ίδιοι προτιμούν
κι όχι να δουν κομμάτια τους
να λιώνουν και να σβήνουν…
Ποια μάνα θα ' θελε
να ζήσει, χωρίς παιδί στην αγκαλιά της;
Θυσία θα γινότανε
για τ' όμορφο παιδί της,
γιατί η μάνα είναι μια
και ένα το παιδί της.
Λαζαρίδου Δέσποινα, Β΄ Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου