Για τους πρόσφυγες
Όλοι πιστεύουμε ότι ζούμε σε πολύ δύσκολες μέρες με την Ελλάδα να καταρρέει , σε δύσκολες εποχές με δύσκολα προβλήματα. Χωρίς όμως να έχουμε προσδιορίσει σωστά τη δυσκολία. Γιατί ενώ εμείς παλεύουμε για να σώσουμε ένα αυτοκίνητο κάποιοι άλλοι παλεύουν για να σώσουν τη ζωή τους. Ενώ παλεύουμε να κρατήσουμε ένα σπίτι άλλοι παλεύουν να κρατήσουν ζωντανά τα παιδία τους .Ενώ αγωνιούμε για τα λεφτά που έχουμε ή μας λείπουν άλλοι αγωνιούν για να δουν την χώρα τους χωρίς πόλεμο. Και ενώ πασχίζουμε για να διατηρήσουμε τη ζωή μας στα πολυτελή επίπεδα που έχουμε ορίσει άλλοι ψάχνουν μια λύση για να συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά πασχίζοντας απλά για τα απαραίτητα με μόνη τους ελπίδα να περάσουν σε ένα ασφαλές έδαφος. Αυτό το έδαφος για πολλούς λέγεται Ελλάδα και τον τελευταίο καιρό έχει γίνει αιτία να σωθούν πολλές ζωές. Και ενώ έχουμε την τύχη να είμαστε εμείς αυτοί που θα σώσουμε αυτές τις ζωές το μετατρέπουμε σε ένα ακόμη πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Γιατί οι Έλληνες ξεχνάμε. Ξεχνάμε και δεν βλέπουμε πως αυτοί είμαστε εμείς μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Είμαστε εμείς μετά τον ξεριζωμό από τον Πόντο. Είμαστε εμείς στα χρόνια της φτώχειας. Αλλά είμαστε κι εμείς που φεύγουμε σήμερα όχι για να σώσουμε τη ζωή μας αλλά για να βρούμε μια καλύτερη. Αρνούμαστε να βοηθήσουμε αυτούς που κάποτε ήμασταν στην θέση τους και ξεχνάμε αυτούς που βοήθησαν εμάς ή που δεν το έκαναν. Απορρίπτουμε την υποχρέωση που έχουμε ως άνθρωποι και ως λαός που γνωρίζει καλά την προσφυγιά και κλεινόμαστε στα δικά μας σημαντικά προβλήματα χάνοντας εκτός από την ουσία και την μοναδική ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που όταν κάποιοι άνθρωποι παλεύουν για την ζωή τους εμείς παλεύουμε για μια καλύτερη εκδοχή της.
Κυριακή Αρετάκη - Α’ λυκείου
«…γιατί;»
Είναι πολύ δύσκολο, φεύγουν χωρίς να ξέρουν που και γιατί πάνε. Ακολουθούν τους υπόλοιπους, ακολουθούν το ένστικτό τους. Προχωράνε χωρίς τη σκέψη ή τη λογική. Περπατάνε για να επιβιώσουν, για να ζήσουν. Δεν ξέρουν αν θα φτάσουν, θα πεθάνουν ή θα σωθούνε.
Δεν άντεχαν γι’ αυτό και έφυγαν. Ήθελαν κάτι καλύτερο, για την ακρίβεια κάτι υποφερτό για να ζήσουν. Ότι και να ήταν ήξεραν ότι είναι καλύτερο από αυτό που ζούσαν, από τον τρόμο του θανάτου, το φόβο της απελπισίας, το ξέσπασμα. Έτρεμαν στην ιδέα ότι θα φύγουν και έκλαιγαν.
Κι όταν πλέον μετά από λύπες, ταλαιπωρίες και πίκρες φτάνουν σε ένα μέρος όπου είναι ασφαλείς, ακόμη και εκεί κυριαρχεί η πείνα, η νοσταλγία για τον τόπο τους, για το σπίτι τους, για την οικογένεια που άφησαν πίσω και που δε θα ξαναδούν. Ο πόλεμος δεν τους αφήνει περιθώρια να ρωτήσουν: «…γιατί;».
Όλοι ξέρουμε την ερώτηση: Γιατί να σκοτωνόμαστε χωρίς λόγο, χωρίς προοπτική, χωρίς να χρειάζεται; Τι κερδίζουμε επιτέλους; Για ποιο λόγο δε μας ρωτάτε να σας πούμε; Ακριβώς γιατί ξέρετε ποια θα είναι η απάντηση: «Όχι, όχι, όχι, φτάνει πια, σταματήστε να μαλώνετε σαν τα σκυλιά, να κάνετε σαν μωρά και επιτέλους πάρτε το θάνατο στα σοβαρά και ξυπνήστε πια».
Μα απάντηση καμιά, ούτε τώρα ούτε ποτέ. Για να πούμε την αλήθεια κανείς δε ξέρει γιατί πολεμάμε, γιατί σκοτωνόμαστε, γιατί χτυπάμε. Κανείς δεν ξέρει.
Τρέχεις πανικόβλητος για να σωθείς, για να μην παντρευτείς με το θάνατο και την πείνα και φεύγεις. Αναζητάς τη ζεστασιά του σπιτιού σου και της οικογένειάς σου στα ξένα, όμως ποτέ δεν τη βρίσκεις. Χάνεσαι μέσα στην ξενιτιά, ψάχνεις τον άνθρωπό σου, το φαγητό σου, το νερό σου και παρακαλάς για βοήθεια που ακόμα έρχεται…
Αρίστη Γεροντίδου – Β’ Γυμνασίου
Λέξεις Άγνωστες
Έφαγα
Και μετά πήγα να κοιμηθώ
(λέξεις άγνωστες για τώρα
Το σπίτι μου νοσταλγώ).
Θέλω να γυρίσω πίσω
Να έχω αυτούς που αγαπώ.
Μπες μέσα έχει κρύο
Και το σπίτι είναι ζεστό
(λέξεις άγνωστες για τώρα
Το σπίτι μου νοσταλγώ).
Κώστας Βασιλειάδης - Α΄γυμνασίου
Ο Ξεριζωμός
Για μια καλύτερη ζωή
Φύγαμε απ’τη Συρία
Τα δάκρια, τον πόλεμο
Αφήσαμε μακριά
Με τα παιδιά μας αγκαλιά
Τα όνειρα μας στην καρδιά
Για ένα νέο ξεκίνημα
Μακριά στην ξενιτιά
Σε βάρκες ανεβήκαμε
Με πίστη και ελπίδα
Το αύριο και το μέλλον μας
Αγοράσαμε ακριβά.
Μεντεσίδης Γιώργος – Α΄ Γυμνασίου
ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί τι θα γινόταν εάν μας συνέβαινε κάτι απρόοπτο και μέσα σε μερικά λεπτά, σε κλάσματα δευτερολέπτου κινδυνεύαμε να χάσουμε τα πάντα, ακόμη και την ίδια μας τη ζωή; Γιατί το να χτίσεις τη ζωή σου χρειάζεται κόπο, χρόνο και υπομονή. Το να διαλυθεί είναι το εύκολο. Με μια απλή κίνηση. Είναι όπως όταν κάθεσαι με τις ώρες προσπαθώντας να φτιάξεις έναν πύργο από τραπουλόχαρτα αφοσιωμένος σε αυτό και μόνο. Είσαι στο τελευταίο χαρτί και πας να το βάλεις με πολύ προσεκτικές κινήσεις. Νιώθεις μια απέραντη αγαλλίαση που επιτέλους έχεις φτάσει στο τέλος. Και έτσι ξαφνικά ο αέρας φυσάει εκείνη ακριβώς την στιγμή. Εκείνη την στιγμή που το χέρι σου απέχει χιλιοστά από το να τοποθετήσει το τελευταίο κομμάτι. Και το γκρεμίζει ακριβώς μπροστά στα μάτια σου.
Έτσι ακριβώς είναι και με τις ζωές των ανθρώπων. Δεν το επιλέγουν. Απλά συμβαίνει. Είτε από μια απρόσεκτη κίνηση, είτε από μια λάθος λέξη, ή στην προκειμένη περίπτωση από έναν πόλεμο. Γι αυτό λοιπόν όλοι εμείς πρέπει να δείξουμε καλοσύνη και συμπόνια απέναντι στους αδερφούς μας. Στους εκατομμύρια πρόσφυγες που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ότι έχουν και δεν έχουν. Που προσπαθούν, αγκομαχούν να περάσουν στην άλλη μεριά με την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και είναι υποχρέωσή μας να τους βοηθήσουμε, να τους απλώσουμε το χέρι. Φαντάζεστε πόσες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν στην πορεία αυτή; Δυστυχώς πάρα πολλοί.
Με αφορμή τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα γύρω μας αυτήν τη στιγμή, θα είναι καλό να βάλουμε τον εαυτό μας να σκεφτεί τι θα κάναμε αν ήμασταν οι ίδιοι στην θέση τους. Θα αποζητούσαμε μια καλή πράξη και μια μικρή βοήθεια. Γι αυτό λοιπόν ας ελαφρύνουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων όσο μπορούμε. Ας προσφέρουμε την πράξη που οι ίδιοι θα περιμέναμε αν ποτέ βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση. Γιατί όπως λένε ό,τι προσφέρεις ξαναγυρνάει πίσω σε εσένα. Με τον δικό του τρόπο.
Αναστασία Ιωαννίδου – Γ΄ γυμνασίου
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
Ρώτησα χθες τον πατέρα μου τι είναι πρόσφυγας .Τον ρώτησα αν ξέρει αυτήν την λέξη ή αν την έχει νιώσει. Μου είπε ότι δεν έχει περάσει κάτι παρόμοιο όμως έχει ακούσει τέτοιες εμπειρίες από τη γιαγιά του.
Το πρόβλημα ,είπε, είναι ο πόλεμος . Ο πόλεμος που αναγκάζει τις οικογένειες να αφήσουν την πατρίδα τους, τη ζωή τους , το σπίτι τους . Οι άνθρωποι παίρνουν , ένα παλτό ,μια τσάντα που έχει μέσα ότι πρόλαβαν να βάλουν και με τα παιδιά τους στα χέρια ξεκινούν για το άγνωστο. Το άγνωστο που τουλάχιστον δεν απειλεί τη ζωή και τα παιδιά τους. Ποιος ο λόγος να γίνεται όλο αυτό ; Γιατί οι άνθρωποι να καταστρέφουν ό,τι έχτισαν ;
Ο πόλεμος , αυτός είναι ο λόγος που οικογένειες εγκαταλείπουν το μέρος που αγαπάνε. Που στερούνται το δικαίωμα να ζουν στον τόπο που γεννήθηκαν. Να πολεμάνε για ένα δικαίωμα που είναι δεδομένο για άλλους , όχι όμως για αυτούς . Χάνονται ζωές χωρίς λόγο. Χύνεται αίμα αθώων , ανυπεράσπιστων που δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει . Αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα , η αγωνία και η άγνοια . Η άγνοια για το μέλλον . Τα σχέδια για το μέλλον , που κατεδαφίζονται από βόμβες του πολέμου. Και ο εφιάλτης που ξεκινάει να διχάζει και να στοιχειώνει ψυχές ανθρώπων σαν την δική μου , τη δική σου , σαν την ψύχη των ίδιων των πολεμιστών .
Το αποτέλεσμα είναι ένας τόπος ερημωμένος , βομβαρδισμένος και κατεστραμμένος . Αδικοχαμένες ψυχές και σώματα νεκρών διαμελισμένα. Πνιγμένοι και σώματα ανήλικων τα οποία ξεβράζει η θάλασσα νεκρά και κρύα , ως ένδειξη ήττας , γιατί χάνουμε. Γιατί με τον πόλεμο δεν κέρδισε ποτέ κανείς . Κι ανθρωπότητα δεν είναι υποχρεωμένη να ανέχεται την αλαζονεία κάποιων ανθρώπων .
Η μόνη λύση είναι να σταματήσει ο πόλεμος . Είναι να καταστραφεί αυτή η αγάπη για τον πλούτο και για την εξουσία . Και οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι και έχουν δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή . Για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι και να βοηθήσουμε δίνοντας ότι περίσσιο έχουμε και ότι μπορούμε. Πρέπει να εξασφαλιστούν συνθήκες διαβίωσης, κατάλληλες για αυτούς τους ανθρώπους. Πρέπει να υπάρχει πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου . Η βοήθεια όλων είναι αναγκαία . Ο πόλεμος αφορά όλους μας . Το μέλλον τους εξαρτάται από εμάς. Κάτι απλό για εμάς μπορεί να είναι μεγάλη βοήθεια , για αυτούς . Κανένας δεν θα ήθελε να ήταν στην θέση τους. Ας σκεφτούμε σαν άνθρωποι.
Γεωργία Ελευθεριάδου - Α’ λυκείου
ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
Γιατί να βλέπουμε τους ανθρώπους να φεύγουν από τη χώρα τους λόγω πολέμου; Γιατί να βλέπουμε τα δακρυσμένα μάτια των πονεμένων παιδιών; Τι χρωστάμε; Έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι .
Αυτό πρέπει να σταματήσει ,πρέπει να βοηθήσουμε και εμείς αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά τους που δεν χρωστάνε τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν από τη χώρα τους είτε επειδή έχουν πόλεμο είτε επειδή κάποιοι τους το επέβαλαν.
Αυτοί λοιπόν οι κακόμοιροι άνθρωποι μετά από αυτά που τους συνέβησαν δεν έχουν σπίτια να μείνουν ,η μόνη τους περιουσία είναι ένας σάκος. Δεν έχουν τρόφιμα να ταΐσουν τα παιδιά τους και να φάνε οι ίδιοι . Έχουν τραυματιστεί ψυχολογικά ,επειδή έχουν δει δικά τους άτομα να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια τους .Όλα αυτά που περνάνε είναι τρομερά και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε ρατσιστές απέναντί τους∙ να τους εκμεταλλευόμαστε κυρίως οικονομικά για να τους περάσουμε απέναντι σε ένα μέρος όπου θα είναι «ασφαλείς».
Εμείς λοιπόν θα πρέπει να σταματήσουμε να τους εκμεταλλευόμαστε. Θα πρέπει να τους βοηθήσουμε. Να μην είμαστε ρατσιστές αλλά να τους βοηθάμε δίνοντας τρόφιμα, ρούχα και γενικά είδη πρώτης ανάγκης. Το κράτος μπορεί να χτίσει μέρη για να μείνουν κάπου και αυτοί μέχρι να συνέλθουν ψυχολογικά και οικονομικά. Δεν πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη γιατί μια στιγμή ,μια λέξη μονάχα αρκεί για να χαθούν όλα και να βρεθούμε και εμείς στην ίδια θέση με αυτούς .
Συνοψίζοντας τα άτομα αυτά είναι κρίμα να βρίσκονται μόνα τους, κουρασμένα, αβοήθητα στο κρύο, στη ζέστη ,στη βροχή. Γι’ αυτό πρέπει να τους βοηθήσουμε και να μην ξεχνάμε ότι είμαστε πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Όλγα Κουρτελή – Γ΄ γυμνασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου